De afgelopen maanden liep ik rond met pijn.
Pijn waardoor ik niet kon boksen.
Pijn waardoor ik slecht sliep.
Pijn waardoor ik tijdens de verhuizing afgelopen zomer minder zware dozen kon tillen dan ik wilde 😊.
En de oorzaak van mijn pijn gaat flink wat jaren terug, namelijk naar oktober 1999.

Ik werkte bij AT5 in die tijd en ik wilde samen met een collega een positieve reportage maken over Marokkaanse jongeren in Amsterdam.
Als tegenwicht voor alle negatieve verhalen.
We hadden na lang zoeken een groep buurtvaders, jongeren en jongerenwerkers bereid gevonden om met ons in gesprek te gaan.
Daar was ik al heel blij mee.
Want na alle negatieve berichtgeving was een goed gesprek voeren al een hele overwinning.
We hadden om 20 uur afgesproken in een koffieshop in de Haarlemmerstraat.
De jongens met wie we aan tafel zaten, waren boos.
Op ons, ‘de media’.
Op de jongens die zorgden dat zij een slechte naam kregen.
Op de politiek.
We spraken bijna 2 uur. Een mooi en bij vlagen emotioneel gesprek.
Er was van beide kanten openheid. Om te luisteren en om te vertellen.
Het zou geen eenzijdig halleluja verhaal worden, wel een eerlijk verhaal.

Na afloop sprong ik met een blij hart op mijn fiets.
Een van de jongerenwerkers, Mo, was snel met me mee naar buiten gelopen.
Hij had ook zijn fiets gepakt en kwam naast me fietsen.
‘Ik weet nog niet of ik wel mee wil werken Lisette’, zei hij.
Dat had hij al 3 keer gezegd.
Hij was sceptisch, wist niet zeker of wij wel goede bedoelingen hadden.
Ik zei nog een keer dat ik hem begreep en dat hij dat echt helemaal zelf mocht bepalen.
Hij bleef naast me fietsen.

Waarom kan ik niet uitleggen, maar het voelde niet goed.Ik voelde me bedreigd. Terwijl hij niks deed.
Ik praatte tegen mezelf.
Want hoezo was ik nu ineens bang?
Het was toch een sympathieke jongen, een jongerenwerker nota bene?
En toch… mijn hart bonsde in mijn keel.
Ik wilde weg.
Ik vertelde dat ik even door moest fietsen omdat we nog bezoek hadden.
Wat geen smoes was, maar wat wel goed uit kwam.

Ik zei; ‘Bel me morgen maar gewoon of je mee wilt doen, slaap er nog een nachtje over, echt geen probleem! Ik moet nu echt opschieten.’
En ik ging er als een haas van door op mijn mountainbike, de Weteringsschans op.
Maar mijn rare voorgevoel was juist.
Binnen een split second zat hij naast me en keek me aan, met een dodelijke blik.
Bizar. Er was niks meer over van die lieve Mo van daarvoor.

‘Ik maak je kapot!’, zegt hij.En dan ineens, vanuit het niets geeft hij me een duw.
Ik begrijp niet wat me overkomt…
Ik vlieg met een noodvaart over mijn fiets heen en knal op de stoep.
Met mijn schouder tegen een Amsterdammertje, zo’n paaltje langs de kant van de weg.

Ik schreeuw.
Voel pijn.
Maar vooral angst.
Er stoppen mensen aan de overkant.
Ze komen naar me toe.

Ineens zie ik dat Mo terug is komen fietsen.
Hij roept met een rare sarcastische ondertoon:
‘Gaat het Lisette? Lisette, moet ik je helpen? Lisette…’
Ik voel een golf van paniek.
Huilend roep ik tegen de jongen die me te hulp is geschoten; “hij moet weg!’
Gelukkig fietst Mo weg.

Iemand wil een ambulance bellen.
Ik zeg: ‘Nee, het gaat wel.
Ik woon tegenover het OLVG en ga als ik thuis ben wel even naar de eerste hulp.”
De jongen die als eerste bij me was, neemt er geen genoegen mee.
Hij brengt me achterop zijn fiets naar huis.
Samen met ons bezoek en met Mike – nog steeds mijn man 😉 – lopen we naar het OLVG.
Iedereen is stil, geschrokken.
Het valt mee.
Alleen mijn sleutelbeen blijkt gebroken.
Maar wat erger is, mijn hart voelt gebroken.

Het deed zoveel pijn dat iemand mij dit bewust had aangedaan.
Dat iemand mij kapot had willen maken.
Ik deed aangifte, maar helaas had niemand gezien dat hij mij duwde.
Er was dus geen bewijs, de politie kon niks doen.
Ik heb een paar weken thuis gezeten.
Durfde niet goed naar de redactie.
Voelde me een tijd lang angstig als ik in het donker fietste en er ineens iemand mij voorbij kwam.

Mensen vroegen me; je bent nu zeker wel klaar met die Marokkanen?
Maar nee, ik heb Mo helemaal gecheckt – mijn researchkwaliteiten kwamen goed van pas 😉 – en… Mo bleek knettergek te zijn.
Hij had al vaker gekke dingen gedaan.
Had al vaker vast gezeten.
En vlak na mijn ongeluk is hij opgepakt.
Wegens vernieling en het bedreigen en molesteren van een ambtenaar in functie.

Waarom deel ik dit verhaal?
Omdat ik geloof dat je geen invloed hebt op ongeluk, op pijn in het leven.
WEL op hoe je ermee dealt.
WEL op welk verhaal je jezelf vertelt.

Ik had een racist kunnen worden.
Een bang vogeltje dat niet meer durft te fietsen.
Ik had boos en vol haat en wraakgevoelens kunnen blijven.
En ik KOOS ervoor dat ik dat niet wilde.
Dat 1 nare gebeurtenis en 1 gek NIET mijn leven en mijn geloof in de goedheid van anderen zouden aantasten.

Dit leer ik mijn klanten ook.
Keuzes maken.
En dealen met je shit.
Omgaan met tegenslagen.

Deze week sprak ik Mariët, een klant van mij.
Ze had een voorstel gedaan aan een prospect en hoorde maar niks.
Mijn klant twijfelde hierdoor ineens aan alles.
Aan zichzelf.
Haar dienst.
Haar marketing.
Haar sales skills.
Een heel verhaal had ze, gebaseerd op het feit dat ze niks hoorde.
Er was een heel orkest in haar hoofd aan de gang, dat met haar aan de haal ging.
Ik vroeg haar, wat vertel je jezelf nu?
Na even nadenken antwoorden Mariët:
“Nou…. Ze vinden het vast niks. Ik kan dit ook niet, verkopen. Mijn prijzen zijn ook veel te hoog’

Ik vroeg haar welke Mariët hier aan het woord was.
En wat ze zou doen zónder al die gedachten.
‘Tja…., nabellen denk ik’, zei ze.
Dus na onze call KOOS ze ervoor direct haar prospect te bellen.
Een telefoontje dat haar een deal van €26.000 opleverde.

Dus: voor goede sales is DEALEN met dat orkest in je hoofd belangrijk.
En KIEZEN om te zijn wie je moet zijn en te doen wat je moet doen.
En ja, natuurlijk zijn hele goede verkoopvaardigheden ook belangrijk.
Weet dat je ALTIJD een keuze hebt.
Hoe is het met jouw verkoop, ben je blij met de resultaten?
Of kan het beter?
En wil je meer klanten, meer omzet en meer plezier in verkopen?
Neem je genoegen met hoe het nu is, of KIES je ervoor er wat aan te doen?

Je kunt je hier aanmelden voor het sales seminar dat ik binnenkort geef.

>> Ik meld me aan voor het Sales Seminar <<

Tof als je erbij bent!

Liefs

Lisette