Ik heb heel lang getwijfeld of ik het zou delen. Het is namelijk geen sexy verhaal.
Het is een taboe. Waar zelfs Linda de Mol niet over wil praten om die reden .
Daar komt bij, ik heb zelf een hekel aan van die ‘zielige’ verhalen.

En ik vroeg me vooral af: wat heb JIJ er aan, als lezer? Die gewoon geïnspireerd wil worden.
Die misschien wel helemaal niet zit te wachten op mijn persoonlijke relaas.
Ik heb besloten er toch iets over te delen. Omdat ik het belangrijk vind om eerlijk en integer te zijn.
Omdat ik iemand wil zijn die de moed heeft om heilige huisjes omver te trappen
En taboes te doorbreken. Iemand die in de arena staat in plaats van op de tribune zit.
Geen mooi weer speler maar een echt mens van vlees en bloed.
En omdat ik weet dat ik daarmee niet alleen mezelf help
Maar ook een voorbeeld ben voor anderen. Voor mijn klanten. Voor mijn omgeving. En misschien wel voor jou.
Niet dat het zo moet, maar dat het zo kan.

Dus deel ik vandaag met je dat het niet zo goed met mij ging. Eigenlijk best een hele tijd niet.
Dik twee jaar geleden begon het.
Ik was mezelf niet meer.
Had een hoofd vol watten en er kwam niks uit m’n vingers.
Ik vergat belangrijke afspraken.
Voelde me niet goed.
Ik dacht eerst dat ik me niet zo aan moest stellen.
Dat ik lui was.
Een sukkel ook wel.

Hup, dacht ik, schouders eronder en gaaaaan.
Maar het ging niet.
Dingen waar ik ‘normaal’ mijn hand niet voor omdraaide, zorgden ineens voor paniek.
Het angstzweet brak me uit vlak voor een webinar, iets waar ik ‘normaal’ gewoon plezier in had.
Ik sliep slecht.
Werd moe en lusteloos wakker.
En ik was ongelofelijk onzeker over de meest simpele dingen
Dit was ik niet!
Toch?!

Na een lange zoektocht kwam ik bij Jos terecht.
Een overgangsconsulent.
Ik sprak met haar af en ik vertelde alles waar ik last van had.
De details zal ik je besparen, maar het was niet fraai.
Ze liet me een A4 zien en vroeg me het even door te lezen.
Ik geloofde mijn ogen niet; werkelijk alle klachten die ik had, stonden op die kaart.
Er viel een last van mijn schouders.
Ik was niet gek.
Het was geen depressie.
Geen burnout.
Ik zat in de overgang.

Goed, nu wist ik het.
En konden we ermee aan de slag.
Alleen is in het leven is niet alles maakbaar.
Is niet alles te fixen.
We probeerden van alles en het hielp deels, tijdelijk of niet.
Ik kwam mezelf tegen.
Keihard.

Ik kon er niet mee dealen dat er niks uit m’n handen kwam.
Leiderschap was toch zijn wie je moet zijn en doen wat je moet doen?
Zo leerde ik het mijn klanten ook.
Ik voelde me een fraudeur.
Hoe kon ik anderen inspireren als dat waar ik in geloofde niet meer klopte?

En dat is nou precies wat ik heb geleerd van deze periode.
Er was iets voor nodig om mezelf weer te laten zien.
Mijn geluid weer te laten horen.
En dat begon met mezelf te nemen zoals ik ben.
Helemaal.
Met m’n wattenhoofd.
De chaos.
De paniek en de onzekerheid.
Het vergeten.
De boosheid – soms om niks.
Het verdriet – soms zonder reden.
De twijfel.
Het niet weten.
De oordelen – vooral naar mezelf.
En wat er voor nodig was, was dit.
Het inzicht het juist nodig is mezelf uit te spreken.
Omdat DAT in mijn ogen leiderschap is.
Jezelf zijn.
Jezelf uitspreken.

Continu door de muren van je eigen gecreëerde gevangenis heen breken.
De muren van hoe het heurt.
De muren van wie jij – van jezelf of je omgeving – heurt te zijn.
De muren van wat jij denkt dat er voor jou mogelijk is.
Je volle potentie kunnen leven begint met jezelf volledig accepteren.
En helder zien waar je wilt voldoen aan iets.
Die muren glashelder kunnen zien en daar doorheen breken.
Pas dan kun je écht groeien.

Laatst kreeg ik een app-je van een onderneemster die wist waar ik doorheen ging.
Are you reborn?
Nee antwoordde ik.
Ik zit nog midden in dat proces.
En toch besluit ik om dit nu al met je te delen.
Omdat ik het te belangrijk vind om niet te delen.

Om 2 redenen.
Ten eerste omdat er nog zoveel is wat niet bekend is over de overgang.
En ik denk dat iedereen – jong en oud, man en vrouw –
Er baat bij heeft dit wel te weten.
Omdat we allemaal vrouwen kennen tussen de 45 en de 55.
Partners. Vriendinnen. Moeders. Collega’s.
Die soms denken dat ze gek zijn.
Of burnout. Of depressief.
Of een sukkel.
Omdat er nog veel te weinig over wordt gepraat.
Omdat het niet sexy is.
Een taboe.

Ten tweede omdat ik wil laten zien dat het belangrijk is
Om óók te laten zien wat er niet goed gaat.
Om de moed te hebben je uit te spreken.
Om eerlijk te zijn.
Jouw waarheid te spreken.
Je verhaal te delen.
Zeggen wat er gezegd moet worden.
Niet om zielig te doen.
Niet om medelijden te krijgen.
Maar als een daad van krachtig leiderschap.
En daarmee iedereen uit te nodigen ditzelfde te doen.

Dus ik nodig je uit om – op jouw eigen tijd – je verhaal te delen.
Mail me gerust, ik kijk ernaar uit.
En geloof me, met mij heel veel anderen.

Liefs,
Lisette